تحصیلات عالیه فرصت یا معضل؟
ساخت اپل آی دی: روزنامه پیام سمنان در ستون سرمقاله امروز بیست و پنجم آذر 97، مطلبی با عنوان «تحصیلات عالیه فرصت یا معضل؟» به قلم ابوالقاسم كواكبیان منتشر نمود.
در این مطلب آمده است: كشورعزیز ما، ایران، مهد تمدن و دانش بشری بوده است و آغازین دانشگاه جهان در یكی از هفت شهر مهم خوزستان یعنی دزفول تولید شده است. آغازین دانشگاه پزشكی جهان باز در همان جا و در جوار بیمارستانی به همین نام راه اندازی شد. شاید بنابراین و باز به علت پیشینة علمی درخشانی كه داریم، همواره كسب علم در كشورمان یك افتخار محسوب شده است و در روزگاری نه چندان دور، افراد با تحصیلات بیشتر، شانس بیشتر و بهتری برای پیداكردن كار داشتند و به محض اینكه در یك مقطع تحصیلی فارغ التحصیل می شدند، از حضور آنان برای همكاری در ادارات مختلف استقبال می شد و بهترین و بیشترین نصیحت پدران به فرزندان این بود كه درس بخوانند تا پله های ترقی را طی كرده و سربار دیگران نباشند.
همة خانواده ها پرش جوانانشان از دیوار عظیم دانشگاه را نوعی پیروزی می دانستند؛ ولی شوربختانه در ایام اخیر، آن فرصت مناسب برای تحصیلات عالیه، برای بعضی از خانواده ها به معضل تبدیل گشته است تا جایی كه بیشتر تحصیل كردگان ما افسرده شده و دركنار آن، تمایل به ادامة فراگیری علم افول كرده است. بااینكه در ابتدای انقلاب اسلامی ایران، تعداد دانشجویان كشور ما به دویست هزار نفر هم نمی رسید، الان قریب به پنج میلیون نفر دانشجو داریم. ولی واقعِ قضیه این است كه هم اكنون این تعداد دانشجو را نمی توان سرمایة انسانی كشور به حساب آورد، هرچند كه سرمایة زیادی صرف تحصیلات این خیل عظیم جویندگان علم و دانش و به عبارتی جویندگان مدرك تحصیلی میگردد. به عبارت صحیح تر، اینان كسانی هستند كه به دلیل جذب نشدن در بازار كار به دنبال آن اند بیكار نمانند و با تحصیلات تكمیلی، خودرا مشغول كنند كه البته از حیث هزینه سربار خانواده های خود هستند.
طبق برخی از آمارها، قریب به نیمی از تحصیل كردگان دانشگاهی، یا بیكارند یا به شغلی مشغول اند كه نیاز به مدرك دانشگاهی نداشته یا به طوركلی ربطی به رشتة تحصیلی آنان ندارد.
بنابراین، اگر فرض بر این باشد كه سالانه از این پنج میلیون دانشجو یك میلیون فارغ التحصیل می شوند، هرساله پانصدهزار فارغ التحصیل با مدرك لیسانس، فوق لیسانس و حتی دكتری به خیل بیكارانِ تحصیل كرده افزوده میگردد و این در شرایطی است كه بعضی از كسانی كه نخبه محسوب می شوند و سال هاست سیاست كلی شورای عالی فرهنگی را تعیین می كنند، آن فرد دلسوز و عادی جامعه را كه بیان می كرد مگر در یك شهر به چه تعداد متخصص در فلان رشته نیاز داریم، متهم كردند كه منكر علم است و سخنان غیركارشناسی به زبان می آورد.
جالب تر اینجا كه خود آن كسانی كه سیاست های كلی جوانان ما را تعیین می كردند، شروع كردند به ایجاد دانشگاه های جورواجور، از دانشگاه پیام نور گرفته تا دانشگاه عظیم آزاد اسلامی، از دانشگاه های شبانه گرفته تا دانشگاه های علمی كاربردی و این در حالی بود كه تأسیس این خیل مراكز دانشگاهی هیچ ارتباطی با نیاز جامعه نداشت و فقط نوعی درآمدزایی برای پدیدآورندگان آن بود و احدی هم به فكر كارآمدی جوانان بااستعداد این كشور نبود تا بین بازار كار و بهره گیری از قابلیت های جوانان این مرزوبوم تعادل احداث كند و از اتلاف عمر و استعداد این افراد دارای نیروی بی بازگشت جوانی، جلوگیری كند. جوانی كه می توانست از كشور، به قول آن مسئول فرهنگستان، ژاپنِ دوم بسازد، الان باید با مدرك لیسانس لبو بفروشد یا با فرار از این اوضاع اسفناك، در خارج از كشور در خدمت بیگانگان باشد و سواد و نبوغ و ابتكار عملش را در جای دیگری غیر از وطن خودش به منصة ظهور بگذارد.
واقعاً قرار بوده است میلیون ها نفر در رشته های مختلف تا سطح دكتری مدرك دانشگاهی بگیرند تا بیكار شوند؟! چه كسی باید پاسخ گوی سرمایة مالی عظیمی باشد كه به صورت میانگین طی ده سال سپس ستاندن دیپلم صرف مدرك گرفتن فرزندان این آب وخاك شده است؟ این در شرایطی است كه بعضی از دولتمردان می گویند این معضل ربطی به دولت ندارد و نباید از دولت توقع داشته باشیم برای این خیل عظیم بیكار شغل احداث كند و آن دیگری می گوید وزارتخانه های اقتصادی باید همراهی كنند.
در اینجا، نگارنده به تصمیم گیرندگان پیشنهاد می دهد: حال كه مقرر است دستگاه عریض و طویل دولتی چابك شود، لااقل مثل ابتدای انقلاب كمك كنید تا جوانان معصوم ما با تشكیل تعاونی هایی كه تا حدودی به رشتة تحصیلی آنان مرتبط می باشد، ضمن رهایی از بیكاری، به رونق اقتصادی كه آن هم حال خوبی ندارد، كمك كنند.
7339/6103
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب