آیا زحل در شكل گیری قمرهای مشتری نقش داشته است؟
ساخت اپل آی دی: پژوهشگران فرانسوی ادعا كرده اند شاید سیاره زحل، یكی از دلایل اساسی تولد قمرهای مشتری و شكل گیری آنها بوده باشد.
به گزارش ساخت اپل آی دی به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، پژوهشگران در بررسی جدیدی ادعا كرده اند ممكن است سیاره زحل، نقشی اساسی در تولد بزرگترین قمرهای مشتری داشته باشد.
به گفته پژوهشگران، شاید این بررسی، مبحث قمرهای غول پیكر و احیانا قابل سكونت اطراف سیاره های بیگانه را مشخص نماید.
چهار قمر بزرگ مشتری یعنی " آیو" (Io)، " اروپا" (Europa)، " گانیمد" (Ganymede) و " كالیستو" (Callisto) كه به "قمرهای گالیله ای" (Galilean moons) مشهور هستند، بعد از این كه " گالیلئو گالیله" (Galileo Galilei) در سال 1610 آنها را كشف كرد، نام گذاری شدند. همه این قمرها، از سیاره پلوتو بزرگتر هستند و "گانیمد"، بزرگترین قمر در منظومه شمسی، حتی از سیاره عطارد هم بزرگتر است.
بررسی های پیشین، نشان داده بودند كه "گانیمد" و "كالیستو"، در زیر پوسته یخی خود، اقیانوس هایی را جای داده اند. از آنجائیكه زندگی فقط در مكان هایی است كه در آنها آب وجود دارد، این ادعا، احتمال قابل سكونت بودن قمرها را پدید آورد و دانشمندان را بر آن داشت تا به قابل سكونت بودن قمرهای خارج از منظومه شمسی فكر كنند. در هر حال، آنچه در مورد این موضوع، ناشناخته باقی ماند، چگونگی شكل گیری قمرها در داخل و یا خارج از منظومه شمسی است.
بر اساس پژوهش های گذشته، قمرهای گالیله ای، از ماده ای تشكیل شده اند كه در طول آخرین مراحل شكل گیری مشتری، این سیاره غول پیكر را احاطه كرده بود؛ اما محل شكل گیری این ماده و چگونگی احاطه مشتری توسط آن، نامشخص است.
در هر حال، این پژوهش ها نشان دادند هنگامی كه مشتری با این حلقه گاز و غبار كه خورشید تازه متولد شده را احاطه كرده بود، ادغام شد، شكافی در قرص پیش–سیاره ای تولید كرد. این شكاف، چالشی برای توضیح چگونگی جمع آوری مواد جامد كافی توسط مشتری برای شكل دادن به قمرهای گالیله ای بزرگش، پدید آورد.
اكنون، پژوهشگران ادعا می كنند كه ممكن است قمرهای گالیله ای، با كمك زحل شكل گرفته باشند. "توماس رونت" (Thomas Ronnet)، متخصص علوم نجومی "دانشگاه اكس مارسی" (AMU) در فرانسه در مصاحبه ای اظهار داشت: آشكار كردن نقش اساسی "زحل" در رساندن توده های قمرهای گالیله، بسیار هیجان انگیز بود.
دانشمندان، مدلهای كامپیوتری از شكافی كه مشتری در قرص پیش–سیاره ای بوجود آورده بود، ابداع كردند. آنها دریافتند كه به مرور زمان، در لبه خارجی این شكاف، ذخیره ای از خرده سیاره – توده های تشكیل دهنده سیارات – انباشته شده است.
آنها همینطور دریافتند كه ممكن است هسته "زحل"، درون این ذخیره خرده سیاره ای شكل گرفته و یا به درون آن، كوچ كرده باشد. همینطور امكان دارد كشش گرانشی هسته، اجرامی را به سمت مشتری و منظومه شمسی پراكنده و ماده كافی را برای شكل دادن به قمرهای گالیله ای در مدارهای كنونی، فراهم نموده باشد.
علاوه بر این، پژوهشگران دریافتند كه ممكن است اثرات "زحل" بر این ذخیره خرده سیاره ای، كمربند اصلی سیارك ها را بین مریخ و مشتری قرار داده و هم به پراكندگی یخ در منظومه شمسی و غنی كردن آنها با آب، كمك كرده باشد.
رونت ادامه داد: این یافته ها، بر چگونگی حضور سیاره های غول پیكر در شكل دادن به سیستم های سیاره ای و پخش اجسام جزیی، تاكید دارند.
یافته های این پژوهش نشان می دهند كه ممكن است قمرهای بزرگ، بیشتر در اطراف سیاراتی داخل منظومه های چندسیاره ای شكل گرفته باشند نه منظومه های تك سیاره ای.
اگر قمرهای گالیله ای و سیارك های غنی از كربن درون كمربند اصلی، یك ریشه معمول داشته باشند، ماموریت های آینده به مشتری مانند ماموریت فضاپیمای بیناسیاره ای آژانس فضایی اروپا موسوم به "جستجوگر قمرهای یخی مشتری" (JUICE)، به آزمایش ایده تاثیر زحل بر تاریخ هر دو گروه، كمك خواهد نمود.
به گفته "رونت"، اگر ثابت شود كه هر دو گروه، ذخیره مشابهی از توده های تشكیل دهنده دارند، پژوهش های آینده می توانند دلیل تركیب بندی متفاوت قمرهای گالیله را بررسی كنند.
جزئیات این پژوهش، در مجله " Astrophysical Journal" به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب