ما می مانیم
به گزارش ساخت اپل آی دی روزنامه پیام سمنان در ستون سرمقاله امروز بیست و دوم آذر 97، مطلبی با عنوان «ما می مانیم» به قلم غلامرضا قدس منتشر نمود.
در این مطلب آمده است: مدتی است كه دور جدیدی از جنگ تبلیغاتی و اقتصادی و روانی شروع شده است، اما آیا فقط این مردمند كه باید تكلیف خویش را بدانند و به وظیفه عمل كنند؟ آیا در این جنگ فقط آنها باید تمام قد بایستند و آثار و تبعات آنرا لمس كنند؟ آیا اگر دولت و حكومت را مرد این میدان و همراه و همدرد خود نبینند همچنان پای كار خود می مانند؟ و یا اگر بمانند كه می مانند شرط مروت هم همین است؟
روراست باید گفت، احساس خیلی از همین مردم خوب و نجیب این است كه در اغلب مواقع در این جنگ تمام عیار، تنها مانده اند، حرف های جدی و قابل تاملی هم دارند، حرف خیلی از مردم حرف ساده و قابل فهمی است، می گویند؛ ما می مانیم، ما می توانیم سختی های دوران مبارزه جدید را به خاطر عزت و شرف و سرفرازی ملك و میهن و ارزش هایمان تاب آوریم، در عرصه های گوناگون هم این را نشان داده ایم، اما شما كه به اعتماد همین مردم بر سریر قدرت تكیه زده اید هم آیا می مانید و پشت ما را خالی نمی كنید؟
شما چقدر با درد و رنج خانواده هایی كه سرپرستشان چند وقتی است حقوق نگرفته هم داستانید و می دانید كه با استناد به قول آقایان توكلی و میرسلیم، هفتاد هشتاد درصد كارگاه ها و مراكز تولید و خدمات و تجارت ما راكد شده و در حال فروریختن است و تعطیلی...؟ آیا شده است فقط چند ماه مثل خیلی از ما با درآمدهای یك یا دو یا حداكثر 5/2 میلیونی زندگی كنید؟ چند نفر از شما حاضر شده است اندكی از حقوق كلان خویش را به نفع این مبارزه در همنوایی با مشكلات معیشتی اكثریت مردم كم كند؟ در همین مجلس كه خیلی از نمایندگان محترم نطق های آتشینی درباره گرانی و سختی معیشت مردمان ایراد كرده اند چه مصوباتی درباره اندكی تعدیل در پرداخت های نجومی داشته اند؟ و یا حداقل اصلاح در نظام مالیاتی و افزایش مالیات حقوق ها و درآمدهای نجومی؟
دولت دیگر نباید تحریم را بهانه كند و كم كاری و ضعف و شكست را به گردن آن بیندازد. مردم به برجام امید بستند و پس از مقاومت تاریخی به نقطه اول رسیدند، چرا این هزینه های گزاف و این دفع و دفن فرصت های تاریخی به ملت تحمیل شد؟ درد اینجاست كه هیچ كس صادقانه و صریح با مردم سخن نمی گوید. صبر مردم اندازه دارد، شناخت و قضاوت مردم را ملعبه ای كم ظرفیت نپندارید. مردم مقایسه می كنند و خیلی از جوامع پیرامونی یا دوردست را مثال می زنند و می پرسند چرا ما باید هزینه های بی بازگشت بپردازیم و چرا منافع مقاومت و سختی های ما به جیب عده ای چپاولگر رفت؟ چرا بهای زندگی ده برابر و درآمدها به علت كاهش ارزش ریال به یك چندم تقلیل پیدا كرده است؟
دولت ها با صدها دست دراز ارز فروختند و عوارض ارض و مسكن و اتومبیل با جرایم گزاف رانندگی و پیش فروش و گرانفروشی اتومبیل و قبوض چند برابر شده را برداشت و انباشت كرده اند و دنبال كارهای بزرگی چون ترابری و به خصوص راه آهن مدرن و قطارهای برقی كه برای توسعه و تحرك اقتصادی مفید و موثر بود، نگرفتند...
از بحث اصلی خارج نشویم، داشتم می گفتم در یك جنگ تمام عیار اقتصادی همه باید پای كار باشند، می دانیم كه سفره اقتصاد كوچكتر شده است، پس نباید اجازه دهیم در این شرایط عده ای قلیل سهم بیشتری بردارند و یا برای خودمان سهم بیشتری قایل شویم و برای اكثریت جامعه قصیده قناعت بخوانیم. در دولت و در مجلس و در قوه قضائیه و در تمام اركان حكومت باید این اراده و احساس و تكلیف و تدبیر به وجود آید كه این مبارزه نیاز به مردان و زنان و مسئولان مجاهدی دارد كه برای روزهای سخت آماده باشند و با عقل و عدل و انصاف علمداری كنند و مردم هم ایمان بیاورند كه حرف و عمل همه مسئولانشان یكی است و لااقل بخشی از دردشان را دارند.
7339/6103
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب