كارت انحراف
ساخت اپل آی دی: هفته نامه سیروان روز شنبه 21 بهمن شماره 972 سال نوزدهم خود در سرمقاله مطلبی تحت عنوان كارت انحراف به قلم توفیق رفیعی دارد كه در آن اهدای كارت هدیه از جانب دستگاه ها و نهادها به خبرنگاران را مورد نقد قرار داده است.
در این مطلب آمده است: چند سالی است باب ناصوابی در نظم و نسق اداری جای جای كشور گشوده شده كه می رود اصل و فرع عالم رسانه را بیش از پیش بیالاید.
این در حالی است كه رسانه های ما از هر نوع در ایفای مسئولیت خود هر روز از روز گذشته ناتوان تر شده و از چشم شهروندان افتاده اند چنانكه جامعه چندان اعتنایی به آنها نمی كند، مساله ای كه متأسفم بگویم این بی توجهی بدیهی شده است.
با این حال خبرنگاران بیش از آنكه به تحلیل و پیگیری و تعقیب پدیده های خبری و نقش نظارتی خود بپردازند، می كوشند به نشست های خبری و یا به اصلاح خبرهای پوششی بروند؛ خبرهای كه اگر آبی برای جامعه و شهروندان ندارد، حداقل برای آنها یك كارت هدیه دارد.
در هیچ كجای جامعه بشری به جز این جغرافیای عجیب و غریب، جایی را سراغ ندارم كه مدیران جرات كنند به خبرنگاران پاداش دهند (كه اگر چنین كنند هزینه گزافی برای آن می پردازند) به مفهوم دیگر، دادن هدیه به خبرنگار نمی تواند برای او و بنگاه رسانه ای اش معنای خوبی داشته باشد.
كریه تر آنكه این هدیه نه از جیب جناب مدیر كه از بیت المالی است كه یقین دارم شهروندان رضایت ندارند حقوق آنان این گونه صرف شود.
این سخن به آن مفهوم نیست كه كارت های هدیه مدیران قابل توجه است و یا بیت المال در همین جا و با این چند میلیون حیف و میل می گردد و هزاران میلیاردی اختلاس نمی گردد نه، اتفاقا مشكلات اصلی در جایی دیگر است.
اما وجه دیگر این اقدام، تخفیف شخصیت خبرنگارانی است كه معمولا در سال تعدادی اندك كارت هدیه 50 و یا 100 هزار تومانی و یا كارت های با اعداد كم و بیش از اینها دریافت می كند كه نه عدد قابل توجهی است و نه آنها می توانند از زیر دین چنین هدیه ای ولو اندك خارج شوند.
از نظر حرفه ای و شغلی نیز، اساسا چنین رفتاری برای یك روزنامه نگار یك رفتار ضد ارزشی و پایمال كننده حیثیت شغلی او است و نباید خبرنگاران به این رفتار تن دهند.
در واقع در هر كجای جهان نماینده یك رسانه دست به چنین اقدامی بزند مرگ حرفه ای خویش را رقم زده است از جانب دیگر، درجایی كه من می دانم یك كارت چند هزار تومانی از قبل آماده به من هدیه می كند هیچ گاه از خود پرسش كرده ایم كه این هدیه بابت چه خدمات فوق العاده ای است كه من خبرنگار به آن مدیر یا دستگاه و یا جامعه هدف آن اداره عرضه كرده ایم.
این خطای بزرگ مدیران و خبرنگاران كه اكنون متاسفانه به یك رویه دائمی و حق مانند برای خبرنگاران تبدیل گشته بیش از آنكه نشانه كمك صوابی باشد، حداقل به نظر نگارنده نمایه، بازگو و تصویرگر نوعی تطمیع است و مقام مسئول دستگاه بجای گزارش و عرضه اطلاعات درست به خبرنگاران و انتظار رو شدن وجهه نظارتی خبرنگاران به عنوان نماینده افكار عمومی در تعامل خبرنگار و مرجع خبر، اصولا پدیده خبری به یك مساله فرمالیته و فرمایشی تبدیل می گردد و خبرنگار بیش از آنكه به دریافت اطلاعات مورد انتظار مخاطب و كشف حقیقت بیندیشد به میزان چرب و نرمی كارت هدیه ای می اندیشد كه مقرر است جایگاه خبر را حتی در صفحات نشریه و یا در موقعیت پخش در رادیو و تلویزیون و یا سامانه های مجازی و خبرگزاری ها نمایان كند.
بدتر آنكه این اقدام نكوهیده عرفی شده چنان جذاب شده است كه شرم و حیا را از چهره بسیاری خبرنگار نماها بر انداخته و باعث زایش تعداد پرشماری خبرنگار نام شده كه بیشتر زینت المجالس هستند و می دانند در كدام جلسه كارت می دهند و در آن جلسه ها لم می دهند تا بلكه كارتی به چنگ آورند.
دیده ام و بوده است برای یك جلسه از یك رسانه چند نفر و گاهی افرادی خانوادگی خبرنگار شده و در اینگونه جلسات حضور یافته اند.
یا هستند آگهی بگیرانی كه در چنین جلساتی خبرنگار می شوند، یا افرادی كه به لطایف الحیل خویش را نماینده یك نشریه معرفی می كنند كه آن نشریه اصلا در آن منطقه توزیع هم نمی گردد ولی آنها یك پای ثابت چنین جلساتی اند.
این گونه است كه در نشست اخیر یك دستگاه در استان محل زندگی ما كه هم اندیشی هم نام گرفته بود 81 نفر همچون نگارنده تحت عنوان خبرنگاران رسانه های گروهی كارت هدیه یك میلیون ریالی گرفتند.
سؤال اینجاست مگر در یك استان كشور چند بنگاه رسانه ای و یا نمایندگی رسانه های گروهی وجود دارد كه 81 خبرنگار را به یك جلسه بفرستند.
سخن این كلام آن است كه بیش از این، حیثیت خاك خوردگان حوزه رسانه و استخوان شكستگان این حرفه را با دادن یك هدیه ناچیز بی بها نكنیم، اصول و سنت پذیرفته شده در روابط خبرنگار و مقامات را با یك هدیه بر دریچه باد فنا ننهیم و خبرنگاران را انسان های نیازمند یك كارت هدیه 50 هزار تومانی نشان ندهیم.
با دادن یك كارت هدیه، آبروی یك حرفه را درگذر ویرانی قرار ندهیم و از حقوق و بیت المال مردم كه امانت در اختیار مدیران است برای آنچه مقرر است، هزینه نماییم و اجازه دهیم خبرنگاران به صفت جایگاه و پایگاه اجتماعی شان آزاده باشند و آزاده بمانند و قلم و رسانه در این دیار اعتنای اجتماعی بیابد.
در یك كلام، برای حفظ آبرو خبرنگار و كار رسانه ای به این عرف ناصواب آخر دهیم كه خیر بسیار در خاتمه دادن این شیوه ناپسند است و سنت حسنه آن است كه اطلاعات مورد نیاز شهروندان را در اختیار خبرنگاران قرار دهیم و به تقویت اطلاعات آنها برای نظارت بر روند عمومی جامعه كمك نماییم.
اگر چه، همین امروز هم برای آخر دادن به این عرف نكوهیده كه سخن آن رفت، بسیار دیر است.
منبع: هفته نامه سیروان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب