فضانوردان در تشخیص حالات صورت افراد گرفتار مشكل می شوند
مقاله ای که بتازگی در مجله ی Frontiers in Physiology انتشار یافته نشان میدهد که زندگی در وضعیت بی وزنی شبیه سازی شده برای مدت نزدیک به دو ماه تاثیری منفی کم اما شایع بر عملکرد شناختی دارد که ممکنست با ایجاد دوره های کوتاهی از جاذبه ی مصنوعی برطرف نشود.
به گزارش ساخت اپل آی دی به نقل از ایسنا و به نقل از فیز، اختلال در سرعت شناخت در آزمایش ها در ابتدا کاهش یافته و سپس در طول زمان ثابت شد اما تشخیص احساسات بطور مداوم بدتر می شد. در این تحقیقات شرکت کنندگان بیشتر قادر به تشخیص حالت هایی از صورت مثل عصبانیت بودند و کمتر توانستند شادی یا بی حسی را درک کنند.
ماتیاس باسنر(Mathias Basner)، استاد دپارتمان روانپزشکی دانشگاه پنسیلوانیا می گوید: فضانوردانی که به سفرهای فضایی طولانی مدت می روند بسیار شبیه به شرکت کنندگان آزمایش ما هستند. آنها مدتی طولانی را در نبود جاذبه می گذرانند در حالیکه در فضایی کوچک با چندفضانورد دیگر حضور دارند. اینکه فضانوردان بتوانند حالات صورت دیگران را به درستی متوجه شوند برای یک کارگروهی موثر و انجام ماموریت های موفقیت آمیز بسیار مهم می باشد. یافته های ما نشان داده است که این قابلیت در طول زمان آزار می بیند.
گذراندن ۲ ماه در تخت خواب
مطالعات پیشین تاثیر بی وزنی بر روی ساختارهای مغز را نشان داده است اما بطور کامل معلوم نیست چگونه این تغییرات موجب تغییرات رفتاری می شوند. خوابیدن بر روی تخت بطور عمودی با زاویه ی شش درجه راهی برای شبیه سازی بی وزنی در روی زمین است. شرکت کنندگان در این آزمایش برای حدودا نزدیک به دو ماه در این حالت نگه داشته شدند و این نخستین مطالعه ای بود که شدیدا به نحوه ی قرارگیری سر توجه داشت.
باسنر توضیح می دهد: شرکت کنندگان ۱۰ تست شناختی در ارتباط با پروازهای فضایی که بطور خاص برای فضانوردان طراحی شده بود انجام دادند که شامل جهت یابی فضایی، حافظه، خطرپذیری و تشخیص احساسات بود.
هدف اصلی درک این مورد بود که آیا ایجاد جاذبه ی مصنوعی به مدت ۳۰ دقیقه در روز بطور مداوم یا در بازه های پنج دقیقه ای می تواند از نتایج منفی کاهش تحرک و حرکت مایعات بدن به سمت سر که به دلیل بی وزنی ایجاد می شود جلوگیری کند یا خیر.
اقداماتی که برای ایجاد جاذبه ی مصنوعی ایجاد می شد شامل چرخاندن شرکت کنندگان در یک سانتریفیوژ بود.
الکساندر استان(Alexander Stahn) از نویسندگان مقاله و محقق دانشکده پزشکی دانشگاه پنسیلوانیا می گوید: دو راه برای ایجاد جاذبه در سفرهای فضایی وجود دارد: چرخاندن کل فضاپیما، که کاری گران است و یا چرخاندن خود فضانورد. متاسفانه ما دریافتیم که جاذبه ی مصنوعی فایده ی مطلوب و مورد نظرمان را ندارد. هم اکنون ما در حال انجام تجزیه و تحلیل های بیشتر با استفاده از تصویربرداری از مغز هستیم تا علت این تاثیرات که در مطالعه ی اخیر مشاهده کردیم را بیابیم.
این گروه قصد دارند تا در آینده دوره های طولانی تر جاذبه ی مصنوعی را امتحان کنند و میزان انزوای اجتماعی افراد را تغییر دهند.
نمی توان اظهار داشت که تاثیری که در تشخیص احساسات مشاهده کردیم در نتیجه ی بی وزنی بوده است یا انزوای فرد درطول آزمایش، در مطالعات آینده این مولفه ها باید از یکدیگر جدا شود.
هدف تحقیقات فعلی و آینده کاهش تاثیرات ناشی از کم شدن ارتباطات اجتماعی است و همچون کارهایی که برای این مورد انجام می شود می توان به انجام فعالیتهای حل مسئله و فراهم آوردن حمایت روان شناختی برای خدمه اشاره نمود.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب